Open Reflections

click here for English

Να μοιραστούμε τη χαρά

 

Ο Πατέρας είναι η πηγή της χαράς, ο Υιός η φανέρωσή της και το Αγιο Πνεύμα ο χορηγός της. (Πάπας Φραγκίσκος).

Η χαρά του Ευαγγελίου γεμίζει τις καρδιές και τις ζωές όλων όσοι συναντούν τον Ιησού.

Εκείνοι που δέχονται την προσφορά που τους κάνει της σωτηρίας απελευθερώνονται από την αμαρτία, τη λύπη, το εσωτερικό κενό και τη μοναξιά.

Με το Χριστό η χαρά σταθερά αναγεννάται.

Η Παρθένος Μαρία είχε μια μοναδική εμπειρία αυτής της συνάντησης με τον Ιησού, γι’ αυτό και κατέστη η «αιτία της χαράς μας».

Η αγκαλιά της Παρθένου Μαρίας χαρακτηρίζει τη ζωτική λειτουργία της Θεοτόκου στην πνευματική ζωή, δηλαδή να είναι η Μητέρα, να είναι ο «χώρος», η ατμόσφαιρα όπου ο Θεός επικοινωνεί τη ζωή της χάριτος.

Μας κρατά στην πνευματική ατμόσφαιρα της χάριτος. Φωτεινό σύννεφο στο οποίο μπορούμε να μείνουμε και να βρούμε προστασία.

Οι μαθητές, με τη σειρά τους, έλαβαν το κάλεσμα ν’ ακολουθήσουν τον Ιησού και να σταλούν απ’ Εκείνον να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, (Μκ. 3, 14), κι έτσι γέμισαν με χαρά Α’ Ιω. 1, 4)..

Επ’ ευκαιρία του μήνα του αφιερωμένου στις Ιεραποστολές μπορούμε  να αναθερμάνουμε  τη συμμετοχή μας στην αποστολή της Εκκλησίας προς τα έθνη.

Γι’ αυτόν τον σκοπό μας ενισχύει ιδιαίτερα η τακτική προσευχή του Αγίου Ροδαρίου.

Στοχαζόμενοι σε πνεύμα προσευχής και ενωμένοι με την Παναγία τα διάφορα Μυστήρια της ζωής του Χριστού το βλέμμα μας εξαγνίζεται και φωτίζεται και το πνεύμα μας ενδυναμώνεται.

Ετσι, θα μπορέσουμε να μοιραστούμε τη χαρά μας με όσους περιμένουν να ακούσουν τα καλά νέα της σωτηρίας που έφερε ο Ιησούς Χριστός στον κόσμο.

 

Η Ενορία

Η ενορία είναι η παρουσία της Εκκλησίας σ’ ένα δεδομένο έδαφος, ένα περιβάλλον για ν’ ακουστεί ο λόγος του Θεού, για την ανάπτυξη της χριστιανικής ζωής, ένας διάλογος, κήρυγμα, φιλανθρωπία, λατρεία και γιορτή.

Σε όλες τις δραστηριότητές της η ενορία ενθαρρύνει και εξασκεί τα μέλη της στο να είναι ευαγγελιστές.

Είναι κοινότητα κοινοτήτων, άσυλο όπου οι διψασμένοι έρχονται να πιουν στο μέσον του ταξιδιού τους και κέντρο συνεχούς αποστολής.

Οφείλουμε όμως να παραδεχθούμε ότι το κάλεσμα να αναθεωρήσουμε και να ανανεώσουμε τις ενορίες μας

 δεν έχει ακόμη αρκέσει ώστε να τις φέρουμε κοντύτερα στους ανθρώπους, να τις κάνουμε περιβάλλον ζώσης κοινωνίας και συμμετοχής και να τις καταστήσουμε εντελώς προσανατολισμένες στην Ιεραποστολή.

(από την Αποστολική διάταξη Χαρά και Ελπίδα, Β’ Βατικανή Σύνοδος)

 

Στο κέντρο της ελευθερίας μας, το μυστήριο του Θεού

Η εκκλησία, και ιδιαίτερα ο Καθεδρικός ναός, δηλ. εκεί όπου έχει την έδρα του ο επίσκοπος μιας περιοχής, ήταν πάντοτε το κέντρο της ζωής ενός χωριού ή μίας πόλης.

Με το σύγχρονο τρόπο ζωής και με την εξαιρετικά προηγμένη τεχνολογία στις επικοινωνίες, ίσως ο μέσος χριστιανός να μην αισθάνεται την ανάγκη να πάει στην εκκλησία με την ίδια λαχτάρα και ενθουσιασμό περασμένων χρόνων.

Ολα εξαρτώνται από την χρήση της ελευθερίας μας. Μέσα μας έχουμε μίαν άβυσσο δυνατοτήτων, μία μυστηριώδη δύναμη που μας ωθεί συνεχώς στη σύγκριση, στην αξιολόγηση, στην εκλογή.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, επιλέγουμε, διαλέγουμε, προτιμούμε, απορρίπτουμε… Μετά τις θερινές διακοπές  αναζητούμε την καθησυχαστική τάξη της καθημερινότητας.

Η ελευθερία των τελευταίων εβδομάδων ίσως και να μας κούρασε λιγάκι εάν στερείτο κάποιας τάξης και προτεραιοτήτων.

Μπορούμε ακόμη να διαλέξουμε την άρνηση, το κακό, την αμαρτία: Είναι τρομερή και μυστηριώδης η ελευθερία μας που μπορεί να μας απομακρύνει από τον Θεό, τον αιώνιο προορισμό μας

Αλλά ακόμη πιο μυστική και ισχυρή είναι η αγάπη του Θεού που μας περιβάλλει αδιάκοπα και που μας προσφέρει συνεχώς ευκαιρίες μετανοίας, καλών πράξεων, φιλανθρωπίας και αγάπης! Για τον Χριστιανό  η ελευθερία είναι μεστή νοήματος και υποσχέσεων.

Στο κέντρο της ελευθερίας μας συναντούμε το μυστήριο της αγάπης του Θεού. Πρόκειται για μία πρόσκληση εντελώς προσωπική και συνάμα καθολική. Ολοι είμαστε καλεσμένοι ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό, να Τόν μιμηθούμε, να ζήσουμε μαζί Του. Αρκεί να είμαστε ταπεινοί, να έχουμε πνεύμα θυσίας και μετανοίας, να μην είμαστε αυτάρκεις και χωρίς έλεος, αλλά καλοί διαχειριστές των δώρων του Θεού.

Δεν το αντιλαμβανόμαστε πάντοτε, αλλά η  ελευθερία συνεπάγεται και μία δέσμευση: «Ναι» στο κάλεσμα του Θεού, «ναι»  στην άνευ όρων αγάπη!

 

Αγία Γαλατιανή

Στον κύριο δρόμο προς τη θάλασσα, γύρω στα 200 μέτρα από το Λιμανάκι, υπάρχουν αυτά τα εναπομείναντα ερείπια ενός Καθολικού ναού που έχτισαν οι Ενετοί στην Πάφο. Παραμένουν ζωντανή μαρτυρία της πίστης των γενεών που πέρασαν από την Κύπρο.

Η εκκλησία αυτή ήταν αφιερωμένη στη Αγία Γαλατιανή, δηλαδή στην Παναγία του Γάλακτος.  Οι μητέρες που δεν είχαν αρκετό γάλα για τα μωρά τους προσεύχονταν εδώ.

Με το χώμα γύρω από το ναό έφτιαχναν λάσπη και την άλειφαν στα στήθη τους ώστε να προκαλέσουν την παραγωγή του γάλακτος.

Αν και η Καθολική Εκκλησία διώχθηκε από τους Οθωμανούς κατακτητές το 1571 τα πράγματα στο πέρασμα του χρόνου αλλάξανε πολύ και σήμερα στην Πάφο ζει και εργάζεται μία δραστήρια Καθολική κοινότητα που αριθμεί μερικές εκατοντάδες, όχι μόνο Κυπρίους αλλά και από πολλές διάφορες άλλες χώρες της Υφηλίου.

 

Ξέρετε ότι…

Η ελευθερία είναι ένα «αγαθό» για το οποίο πολύ μελάνι έχει χυθεί και, δυστυχώς, πολύ αίμα. Η ελευθερία είναι μια αμφίδρομη έννοια: «ελευθερία από» και «ελευθερία για να». Σχηματικά και απλουστευμένα θα λέγαμε: ελευθερία από κάτι που νοείται κακό και αρνητικό και ελευθερία για για κάτι το καλό και επιθυμητό.

Η ετυμολογία της λέξης ελευθερία στα Ελληνικά μας δείχνει την σχέση της με ένα στόχο, ένα σκοπό, ένα προορισμό.

Η ρίζα της προέρχεται από την έλευση (από το ρήμα έρχομαι), δηλ. η ελευθερία γλωσσικά (στα Ελληνικά) προσδιορίζεται από το πού θέλει να φθάσει! Είναι γι’ αυτό ακριβώς που ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος δεν λησμονεί ποτέ τον λόγο για τον οποίο (θέλει να) είναι ελεύθερος, και είναι έτοιμος να θυσιάσει πολλά ώστε να τον επιτύχει. Καθώς η γλώσσα είναι συνυφασμένη με το υποσυνείδητο, το συλλογικό και το προσωπικό, βλέπουμε πως έχει χροια θετική! Είμαι ελεύθερος για να…

Συνήθως λέγεται ότι η ελευθερία μου τελειώνει εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αυτό αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί κανόνα σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία.

Η υπέρβαση του μέτρου και η μη εφαρμογή αυτού του κανόνα παραβαίνουν την κοινή λογική και  την καλή θέληση σαν  στοιχειώδεις βάσεις πάνω στις οποίες δομείται κάθε ελεύθερη κοινωνία.

Ο Απόστολος Παύλος έγραφε, σε λίγο διαφορετικό πλαίσιο: αν κάποια  τροφή  σκανδαλίζει τον αδερφό μου, δε θα τη βάλω ποτέ στο στόμα μου μήπως και γίνω αιτία να πέσει ο αδερφός μου.(Α’ Κορ.8, 13).Η πίστη μας μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος ελεύθερος, με δική του βούληση και κατά συνέπεια είναι και υπεύθυνος των επιλογών του.

Η αληθινή, η χριστιανική ελευθερία είναι ένας δρόμος που οδηγεί μακριά από τη σκλαβιά του εγωισμού και της αμαρτίας και προς την οικοδόμηση ενός κόσμου βασισμένου στην αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό. Η βάση της ελευθερίας, για τον Χριστιανό, θεμελιώνεται στην δημιουργία του ανθρώπου “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού” και είναι ένα “ναι” στην Αγάπη.

Μπορούμε να βρούμε αυτήν την ελευθερία ακολουθώντας τη ζωή που προτείνει το Ευαγγέλιο.

Ο Χριστός είναι το κέντρο

Ο Ρωμαίος Ποντίφηκας σαν διάδοχος του Πέτρου. είναι η διαρκής και ορατή αρχή και το θεμέλιο της ενότητας που ενώνει μεταξύ τους τόσο τους επισκόπους τον ένα με τον άλλο, όσο και το πλήθος των πιστών.

 

(Β’ Βατικανή Σύνοδος, “Το Φως των Εθνών”)

Η Εκκλησία δεν έχει φύση πολιτική αλλά ουσιαστικά πνευματική. Είναι ο λαός του Θεού,     ο άγιος λαός του Θεού που πορεύεται προς τη συνάντηση του με τον Ιησού Χριστό.      

Μόνο εντός αυτής της προοπτικής μπορεί κανείς να κατανοήσει τι κάνει η Καθολική Εκκλησία.

Ο Χριστός είναι ο ποιμένας της Εκκλησίας, αλλά η παρουσία Του στην ιστορία της Εκκλησίας περνά δια μέσου της ελευθερίας του ανθρώπου.

Ανάμεσά τους ένας άνδρας εκλέγεται για να υπηρετήσει ως ο βικάριος Του, διάδοχος του Πέτρου.

Αλλά ο Χριστός είναι το κέντρο, όχι ο διάδοχος του Πέτρου. Χωρίς Εκείνον, ο Πέτρος και η Εκκλησία δεν θα υπήρχαν και ούτε θα είχαν λόγο να υπάρχουν.

Η Α.Α. ο Πάπας Φραγκίσκος, Ρώμη, 16/ 3/ 2013

 

Ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης

Αφοπλιστική απλότητα και ριζική θεληματική φτώχεια για την αγάπη του Χριστού χαρακτηρίζουν τον Αγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης μαζί με μία ακούραστη δραστηριότητα για το καλό της Εκκλησίας και την διάδοση του Ευαγγελίου στους μη Χριστιανούς.

Μεγάλη μορφή των Αγίων της Εκκλησίας μας, ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης μάς υπενθυμίζει ότι το πιο σημαντικό στη ζωή μας είναι να ζούμε σύμφωνα με το προσωπικό  κάλεσμα του Θεού σε μας.

Ο ίδιος ανακάλυψε την κλήση του μόνον μετά από μακρύ χρόνο που αφιέρωσε στην επίμονη προσευχή, παρακαλώντας τον Κύριο να τόν φωτίσει, ώστε να κάνει το θέλημά Του.

Εζησε στα τέλη του 12ου αιώνα (1182-1226), εποχή πολεμικών αντιπαραθέσεων των Ιταλικών πόλεων, εποχή των Σταυροφοριών, αλλά και κρίσης στην Εκκλησία με την αίρεση των Καθαρών και άλλα προβλήματα.

Η επιρροή του υπήρξε μεγάλη: με το παράδειγμα της ζωής τους και με τα κηρύγματά τους, ο Φραγκίσκος και οι αδελφοί του υμνούσαν την αγάπη του Θεού και την άγια ζωή. Κηρύττανε παντού: στους δρόμους και τις πλατείες, στα τείχη των κάστρων και στις εκκλησίες.

Η αγάπη του για τον Χριστό τον οδήγησε μέχρι τους Αγίους Τόπους και την Αίγυπτο, όπου επεχείρησε να μεταστρέψει τον Σουλτάνο στην Δαμιέττη.

Στον Αγιο Φραγκίσκο οφείλεται η ίδρυση της Κουστοδίας των Αγίων Τόπων, με αφετηρία τον Αγιο Ιωάννη της Ακκρας το 1218.

Τον Σεπτέμβριο του 1224 ενώ βρίσκεται σε βαθειά προσευχή, δέχεται τα στίγματα (τις πέντε πληγές του Ιησού στον σταυρό). Ο Φραγκίσκος της Ασσίζης ανακηρύσσεται Αγιος στις 16 Ιουλίου του 1228 από τον Πάπα Γρηγόριο 9ο. Η μνήμη του εορτάζεται στις 4 Οκτωβρίου.Η αγάπη του για τα αυθόρμητα τραγούδια που υμνούν τον Θεό υπήρξε η απαρχή της Ιταλικής στιχουργίας, και δίκαια θεωρείται πρόδρομος του Ντάντε.

 

Ο Φτωχούλης του Θεού

Αγάπη κι ευλάβεια και θαμασμός για τον ήρωα και μεγαλομάρτυρα μέ κατείχαν γράφοντας το παραμύθι ετούτο, πιο αληθινό και από την αλήθεια: συχνά χοντρές στάλες δάκρυα μουντζάλωναν το χειρόγραφο, συχνά ένα χέρι με μια αιώνια ανανεούμενη πληγή σαν να τό κάρφωσαν, σαν να τό κάρφωναν αιώνια, διάνευε μπροστά μου μέσα στον αγέρα, ένιωθα ολούθε γύρω μου, όσο έγραφα, την αόρατη παρουσία. Γιατί για μένα ο Αγιος Φραγκίσκος είναι το πρότυπο του στρατευόμενου ανθρώπου, που με ακατάπαυστο σκληρότατο αγώνα κατορθώνει κι επιτελεί το ανώτατο χρέος του ανθρώπου, ανώτερο κι από την ηθική κι από την αλήθεια κι από την ωραιότητα: να μετουσιώνει την ύλη που τού εμπιστεύθηκε ο Θεός και να τήν κάνει πνέμα.

(Από τον πρόλογο του  « ο Φτωχούλης του Θεού» του Νίκου Καζαντζάκη, βιβλίο που έγραψε το 1953. Σημειωτέον ότι αυτό το αξιόλογο βιβλίο δεν είναι ούτε ιστορικό ούτε βιογραφικό, αλλά έχει λάβει την έμπνευσή του εξ ολοκλήρου από την ζωή και το έργο του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης)

 

για Αγγλικά πατήστε εδώ