click here for English
…και προσδοκία
Εκ των πραγμάτων αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε πολλαπλές προκλήσεις που απειλούν το φυσικό μας περιβάλλον και τον φυσικό μας πλούτο, όπως πλημμύρες, πυρκαγιές κττ.
Ερχόμαστε έτσι αντιμέτωποι και με τις ευθύνες μας, που με περισσή ευκολία παραγνωρί-ζουμε.
Ευρισκόμενοι στην κορωνίδα της Δημιουργίας, όντας «κατ’ εικόνα Θεού», δικό μας είναι το έργο συνεργασίας με το θέλημα του Θεού, ώστε όλα να είναι πάρα πολύ καλά! (Γεν. 1, 31)
Η ιστορία της πτώσης του Αδάμ και της Εύας από τον Κήπο της Εδέμ δείχνει τις τραγικές συνέπειες που οι επιλογές μας έχουν στον κόσμο μας και στο μέλλον του.
Οι ανθρώπινες πράξεις προσλαμβάνουν κοσμικές διαστάσεις διότι η κτίση είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το πεπρωμένο της ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό όμως ήρθε ο Χριστός στον κόσμο και ενσαρκώθηκε! Έγινε ένας από μας, εκτός αμαρτίας, και μας άνοιξε το δρόμο της σωτηρίας, δηλαδή της απελευθέρωσης από τις συνέπειες της αμαρτίας.
Και οι συνέπειες δεν είναι αποκλειστικά «υλικές» και γήινες, αλλά πρωτίστως πνευματικές.
«Η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα» όπως μας θυμίζει και η αοιδός.
Ο Θεός όμως, δια του Χριστού, μας δώρισε το Πνεύμα Του! Ο Απόστολος Παύλος μάς το λέει ξεκάθαρα:
Η κτίση υποδουλώθηκε και προσμένει υπομονετικά την απελευθέρωσή της που θα ακολουθήσει την ελευθερία των παιδιών του Θεού!
Προσδοκούμε, λοιπόν, το καλύτερο για τον μελλοντικό νέο κόσμο αρχίζοντας από τον εαυτό μας, ευθυγραμμιζόμενοι με τη χάρη και το θέλημα του Θεού, ο οποίος δεν επιθυμεί το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά τη μετάνοιά του (2 Πετ. 3, 9).
Η κτίση προσμένει με λαχτάρα
Όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού. Ξέρετε, βέβαια, πως η κτίση υποτάχθηκε κι αυτή στη φθορά, όχι γιατί έφταιγε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε.
Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα, κι αυτή ακόμα η κτίση, πως θ’ απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ’ απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.
Ξέρουμε καλά πως η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο, σαν την ετοιμόγεννη γυναίκα. Κι όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς.
Έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το Πνεύμα, εσωτερικά όμως στενάζουμε κι εμείς..
(Ρωμ. 8, 19-23)
Μεταξύ ουρανού και γης
Λίγοι, ίσως, γνωρίζουν την παράδοξη ιστορία του Αγίου Συμεών του Στυλίτη, ο οποίος πέρασε τα 37 τελευταία χρόνια της ζωής του πάνω σε ένα στύλο με ύψος πάνω από είκοσι μέτρα, στην έρημο της Β. Συρίας, κοντά στην Αλέπω (Χαλέπι).
Όπως και δεν είναι ευρέως γνωστό πως αυτός ο πολύ ασκητικός άγιος έπαιξε έναν σημαντικώτατο ρόλο στον εκχριστιανισμό του Λιβάνου.
Λέγεται πως δεν κατέβηκε από τον στύλο παρά μόνο δύο φορές, όταν ήρθε να τον δει ένας Επίσκοπος, και όταν τον επισκέφθηκε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ζήνων.
Από εκεί ψηλά κήρυττε το Ευαγγέλιο στα πλήθη που κατέκλυζαν την περιοχή, και αρκείτο στη λιγοστή τροφή που του έδιναν, με τη βοήθεια ενός καλαθιού, μία φορά την εβδομάδα.
Γεννήθηκε το 388 και έζησε μέχρι το 459, ήταν δηλ. σύγχρονος δύο Οικουμενικών Συνόδων, εκείνων της Εφέσου και της Χαλκηδόνος, (το 431 και το 451 μ.Χ. αντίστοιχα).
Μετά τον θάνατό του πολλοί υπήρξαν οι μιμητές του, και η έρημος της Συρίας γέμισε με εκατοντάδες στυλίτες σε πάρα πολλές περιοχές, από τα νότια της Δαμασκού, μέχρι το Κομπάνι στον βορρά.
Ο τελευταίος στυλίτης έζησε στις μέρες μας, στον 20ό αιώνα, στην Γεωργία!
Το Λευκό Μαρτύριο
Ποιο ήταν το κίνητρο των στυλιτών;
Από πού αντλούσαν τη δύναμη να περάσουν τη ζωή τους τόσο ασκητικά;
Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Αγιος Συμεών:
«Όπως ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός, πέρασε τρεις ώρες κρεμάμενος, για χάρη μας, στον σταυρό μεταξύ ουρανού και γης, έτσι επιθυμώ και ‘γω να περάσω τη ζωή μου ανάμεσα στη γη και τον ουρανό σε μίμηση της αγάπης Του για μένα και για τον κόσμον όλο.»
Με τη λήξη των διωγμών το 313 μ.Χ. με το διάταγμα του Μιλάνου από τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, πολλοί Χριστιανοί δεν το βρήκαν εύκολο να συνηθίσουν στις νέες συνθήκες ελευθερίας και ανεκτικότητας.
Πολλοί θεώρησαν ότι δεν προσφέρουν πια αρκετά στο Θεό, εφ’ όσον το μαρτύριο του αίματος δεν τους ζητάται πλέον, και επέλεξαν εκούσια να ζήσουν μια ζωή ασκητική και σκληρή (το «Λευκό» Μαρτύριο).
Έτσι πληθύνθηκαν τα ασκητικά κινήματα, κυρίως στην Ανατολή, τον Λίβανο, τη Συρία, την Αίγυπτο, την Καππαδοκία…
Οι ασκητές, αναχωρητές, ερημίτες, μοναχοί –κοινοβιακοί και μη συναγωνίζονταν στην διαρκή προσευχή και τις σκληρές πρακτικές για την αγάπη του Χριστού και της Εκκλησίας.
Η εικόνα του Αγίου Συμεών βρίσκεται στη μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, στη Φυλή Αττικής, Ελλάδα. Φιλοτεχνήθηκε από τον αγιογράφο Χρίστο Στυλιανέα, το 1972/73.
Ξέρετε ότι…
Η λέξη Ωκεανός προέρχεται από τις αρχαίες Ελληνικές λέξεις ωκύς (=οξύς, ταχύς, ευκίνητος, ορμητικός) εξ ου και η άκατος (=σκάφος) + αλς (=θάλασσα) —εξ ου και το άλας (αλάτι), salt.
Ο Όμηρος τον θεωρούσε μεγάλο ποταμό που έρεε κυκλοτερώς γύρω από τη γη και επέστρεφε στον εαυτό του.
Πράγματι, η ξηρά περικλείεται από τον ωκεανό και το αλμυρό νερό καλύπτει τα τρία τέταρτα της επιφάνειας της γης.
Στη γεωγραφία ονομάζουμε πέντε ωκεανούς, που βέβαια επικοινωνούν μεταξύ τους, τον Ειρηνικό, τον Ατλαντικό, τον Ινδικό, τον Παγωμένο (Αρκτικό) και τον Νότιο (Παγωμένο Ανταρκτικό).
Ο Ωκεανός σαν σύμβολο θεωρείται έκφραση της αεικινησίας και της απεραντοσύνης της ζωής, εικόνα της δύναμης και του μεγαλείου του Δημιουργού, λίκνο της ζωής πάνω στη γη και «προορισμός» που ενώνει τις σταγόνες δυναμικά σε κάτι που τις υπερβαίνει.
Οι εκφράσεις «σταγόνα στον ωκεανό», «πλέω σε πελάγη ευτυχίας», «η αγάπη του Θεού μάς περιβάλλει σαν τον ωκεανό» κλπ. είναι παραδείγματα που δείχνουν πώς στην καθομιλουμένη η εικόνα του νερού γενικά και ειδικά της θάλασσας και του ωκεανού μας συγκινούν και διαμορφώνουν τη σκέψη μας.
Να έχουμε θάρρος!
Στην φωτογραφία δίπλα βλέπετε τα ερείπια γύρω από ό,τι έχει απομείνει από τον στύλο του Αγίου Συμεών, 40 χμ από την Αλέπω της Συρίας. Με το πέρασμα των χρόνων, τέσσερεις βασιλικές είχαν κτιστεί γύρω από τον στύλο, ο οποίος είχε καλυφθεί με οκτάγωνη ξύλινη στέγη.
Σεισμοί και πόλεμοι κατέστρεψαν σε μεγάλο βαθμό τα κτήρια.
Και σήμερα οι Χριστιανοί δοκιμαζόμαστε με απρόκλητους διωγμούς σε πολλά μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα στην Μέση Ανατολή αλλά και την Νότια Ασία, την Βόρρεια και Δυτική Αφρική και αλλού.
Ο Κύριος μάς είχε προειδοποιήσει: Δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον Κύριό του. Αν εμένα καταδίωξαν, θα καταδιώξουν κι εσάς, εάν εφάρμοσαν τα λόγια μου, θα εφαρμόσουν και τα δικά σας. (Ιω. 15, 20)
Αυτή είναι η Χριστιανική ζωή: υπάρχει πάντα η ένταση μεταξύ τ’ ουρανού και της γης, του πόθου μας για το Θεό και των δεσμών μας με τη γη, του ζήλου μας για τη μετάδοση της Καλής Είδησης και της εχθρότητας του κόσμου, της δύναμης όταν βασιζόμαστε στην ισχύ του Πνεύματος και της αδυναμίας και της αναποτελασματικότητάς μας, όταν περιοριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις.
Αλλά έχουμε θάρρος γιατί Εκείνος που «νίκησε τον κόσμο» (Ιω. 16, 33) είναι με το μέρος μας!
Άλλοτε η θάλασσα
Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα
Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα
Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα
Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε
Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου
Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία
Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς
Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ
Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας
Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός
(Γιώργος Σαραντάρης, 1908-1941)
Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
Τον 7ο αιώνα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος ανέκτησε από τους Πέρσες τον Τίμιο Σταυρό που είχε πέσει στα χέρια τους με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ και τον ύψωσε θριαμβευτικά εκ νέου στην Αγία Πόλη τρεις αιώνες μετά την εύρεσή του από την Αγία Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ο Σταυρός από τη γένεση του Χριστιανισμού κατέχει μία κεντρική θέση στην πίστη και την πνευματική ζωή της Εκκλησίας.
Ο ίδιος ο Κύριος μας προτρέπει να σηκώνουμε τον σταυρό μας και να Τον ακολουθούμε.
Η άμετρη αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα φάνηκε πάνω στο σταυρό, στη θυσία του Χριστού που πρόσφερε τον εαυτό Του «λύτρο αντί πολλών».
Από όργανο βασάνου και θανάτου, ο Σταυρός έγινε σύμβολο νίκης κατά του κακού και του θανάτου!
Αυτό όμως σημαίνει πως ο σταυρός έχει ενεργό ρόλο στη ζωή μας, δηλ. δεν υπάρχει γνήσια πνευματική ζωή που να μη έχει τον πόνο της, όπως δεν υπάρχει και φυσική ζωή χωρίς τις δυσκολίες και τα προβλήματά της.
Το μυστικό έγκειται στο να αγκαλιάσουμε το σταυρό, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες της ζωής, όχι μόνοι μας από «μπραβάδο», αλλά ενωμένοι με τον Χριστό. Έτσι ο πόνος όχι μόνο παίρνει νόημα αλλά γίνεται και μέσο να πλησιάσουμε το Θεό.
Και όπως καλά το γνωρίζουμε, μετά το σταυρό έρχεται η Ανάσταση!
για Αγγλικά πατήστε εδώ
Open Reflections 
One thought on “Προσμονή…”