Open Reflections

Το Πάτερ ημών σε οκτώ μέρη

Μέρος Ε’

for English press here

Καθημερινά εργαζόμαστε και διακπεραιώνουμε τα διάφορα καθήκοντα μας, περνούμε τον χρόνο μας οικογενειακά ή με φίλους, ή καμιά φορά έχουμε τόση δουλειά και σκοτούρες που δεν μας αφήνουν να χαλαρώσουμε με τις αγαπημένες μας δραστηριότητες και χόμπι. Στο τέλος της ημέρας μπορεί να αισθανόμαστε ευτυχείς, διότι η μέρα μας ήταν δημιουργική, ικανοποιημένοι κι ευχαριστημένοι, ή αντίθετα, απογοητευμένοι, προσδοκώντας και ελπίζοντας τα πράγματα να πάνε καλύτερα την επόμενη, η ακόμα, να μετά οιωνούς σχετικά με ωρισμένα συμβάντα, πράξεις και παραλείψεις.

Αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει εφ όσον έχουμε διαφορετικά κριτήρια για διαφορετικές δραστηριότητες και η μέρα μας αποτελείται από μια συνεχή ροή γεγονότων. Υπάρχει όμως ένα μικρό μυστικό που πάντοτε ειναι ικανο να θέσει τη μέρα μας σε μια προοπτική σιγουριάς και αισιοδοξίας.

Ο Ιησούς μας δίδαξε να προσευχόμαστε την “Κυριακή Προσευχη” και σε αυτήν συμπεριλαμβάνεται και η εξής αίτηση: Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημών σήμερον.

Η λέξη επιούσιος σημαίνει “ικανός, αρκετός για τώρα, για σήμερα”. Δηλαδή, ο Ιησούς μας ζητά να προσευχόμαστε για αυτό που είναι αρκετό για την παρούσα μέρα. Μας ζητά να εστιάσουμε στα πράγματα που είναι αναγκαία μέσα στην ημέρα μας, τα πραγματικά αναγκαια όχι με μια χρηστική νοοτροπία. Ο Ουράνιος Πατέρας μας ξέρει τι έχουμε ανάγκη. Μας λέει επίσης μην ανησυχείτε για το αύριο.. Αρκούν στην ημέρα τα προβλήματά της (Μτ.6, 34).

Ο Χριστός δεν είπε ότι η ημέρα δεν θα έχει προβλήματα, αλλά να ζητούμε το καθημερινό μας ψωμί. Αν εξαιρέσουμε τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση μας, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το καθημερινό ψωμί;

Μια αναπάντεχη χειρονομία καλής θέλησης, ενα χαμόγελο και μια καλή λέξη που θερμαίνει την καρδιά μας, μια πανέμορφη δύση του ηλίου ή ανατολή, νέα από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που τα περιμέναμε για πολύ καιρό, μια μουσική μελωδία που παρασύρει ο άνεμος και μας φέρνει υπέροχες αναμνήσεις, μια φωτογραφία, ένα βιβλίο….όλα αυτά συνεργούν στο να μας δώσουν την αίσθηση πως όλα πάνε καλά.

Όλα τα ανωτέρω κατά κάποιο τρόπο μάς τρέφουν. Και βέβαια, το ψωμί θεωρείται- και είναι, βασική τροφή, αλλά ο Χριστός μας δίνει ψωμί/ τροφή άπειρα ανώτερο: είπε “εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Όποιος έρθει σε μένα δεν θα πεινάσει ποτέ ξανά. Όποιος πιστεύει σε μένα δεν θα διψά ποτέ.” (Ιω. 6, 35). Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι όταν είμαστε σε συνεχή επαφή και επικοινωνία με τον Χριστό μέσα στην ημέρα θα ικανοποιήσει την πνευματική μας ένδεια και την πνευματική δίψα που βαθειά μέσα μας έχουμε για ανανέωση, συγχώρεση,καλοσύνη, χαρά, φως και ατελεύτη ζωή με τον Θεό που είναι αγάπη. Αναγνωρίζουμε την παρουσία του Χριστού σε όλες τις καλές χειρονομίες και πράξεις, σε όλα τα όμορφα έργα, στο κάλλος και την αρμονια της φύσης, σε κάθε ειλικρινή συμφιλίωση….και πάει λέγοντας.

Υπάρχει όμως ένας τρόπος απλός όσο και βαθειά μυστήριος να λαμβάνουμε τον καθημερινό μας άρτο: δεν είναι άλλος από το να συμμετέχουμε στο Σώμα και Αίμα του Κυρίου, στο Αγιώτατο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν την ειρήνη και τη χαρά, την μεταμορφωτική δύναμη και ισχύ που γεμίζει τον καθημερινό μας μόχθο όταν είμαστε μαζί του.

Εγω είμαι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό και χαρίζει τη ζωή. Όποιος φάει απ ‘αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια. Και ο αρτοςτον οποίο θα δώσω εγώ είναι το σώμα μου, που θα το προσφερω για να ζήσει ο κόσμος “ (Ιω. 6, 51).

για Αγγλικά πατήστε εδώ