Open Reflections

click here for English

Νέα Πνοή

Οντας μέρος αυτού του εκθαμβωτικού κόσμου, με το κάλλος του και τις αντιφάσεις του, τον πόνο και τις ελπίδες του και επιχειρώντας πάντοτε να προχωρήσουμε μακρύτερα και ψηλότερα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε άβουλα πιόνα σε μια τεράστια διαδραστική σκακιέρα ενός κόσμου αδιάφορου που ελίσσεται αγνοώντας μας, αλλά έχουμε ρόλο ενεργό στη διαμόρφωση του πεπρωμένου του.

Ο Δανιήλ επειδή ήταν «ανήρ επιθυμιών», (Δν. 9, 23), ήταν αρεστός στο Θεό. Σχηματίζουμε και διαμορφώνουμε αυτόν τον κόσμο σύμφωνα με τους στόχους και τις επιθυμίες μας.

Ο Ιησούς, πάνω στον οποίο η «εύνοια του Πατέρα αναπαύεται», (Λκ. 3, 22,) επιθυμεί τη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Ετσι, μας ανοίγει το δρόμο και μας παρέχει όλα τα μέσα  ώστε να τον ακολουθήσουμε.

Οταν το Αγιο Πνεύμα κατήλθε στους Μαθητές, σαν άνεμος και σαν φωτιά, τους εμφύσησε νέα πνοή και γεννήθηκε στην καρδιά και το νου τους η δύναμη και η επιθυμία ν’ αγαπούν το Θεό πάνω απ’ όλα (Πραξ. 2, 2-3).     

Η Εκκλησία έλαβε αυτή την αποστολή από τον Κύριο: να συμφιλιώσει την ανθρωπότητα με το Θεό. 

Ετσι, μια νέα δημιουργία λαμβάνει χώρα όπου ο άνθρωπος, συμφιλιωμένος με τον Δημιουργό του, θέλει να εξαπλώσει τα Καλά Νέα, να μοιραστεί την πίστη και τη χαρά του σε κάθε γωνιά της γης και να εμπνεύσει παντού την ελπίδα και τη φιλανθρωπία.

Οπου βρίσκεται το Πνεύμα του Θεού, εκεί το χάος υποχωρεί, γεννάται τάξη και αρμονία φως και ειρήνη (Γεν. 1, 2).

Ακούγοντας τη φωνή Του και υπακούοντας σ’ αυτή γινόμαστε πρωτεργάτες του Θεού στον  αγώνα της ανθρωπότητας για ένα καλύτερο κόσμο, μια και είμαστε σε θέση να διδάξουμε και να ξαναχτίσουμε, να οικοδομήσουμε και να εμπνεύσουμε, να φροντίσουμε και να στηρίξουμε.

Επειδή, σαν Χριστιανοί, δεν στοχεύουμε μόνο να σπρώξουμε τα όρια του γήινου ορίζοντα, αλλά, με το βλέμμα σταθερό στον κόσμο πιο πέρα, προσβλέπουμε στο νέο ουρανό και τη νέα γη, όπου ο Θεός θα είναι «όλος σε όλους»(Απ. 21, 1).

Η έννοια της εργασίας μπορεί να στραφεί σε υπερβολικό μυστικισμό. Αλλά, παρά ταύτα, είναι κάτι ηθελημένο και επιδοκιμασμένο από το Θεό. Πλασμένος κατ’ εικόνα του Δημιουργού του, ο άνθρωπος πρέπει να συνεργαστεί μαζί Του ώστε να συμπληρώσει το έργο της Δημιουργίας και να χαράξει στη γη την πνευματική σφραγίδα που ο ίδιος έχει λάβει. Ο Θεός τον προίκισε με διάνοια, ευαισθησία και δύναμη σκέψης– εργαλεία με τα οποία θα τελειώσει και τελειοποιήσει το έργο που Εκείνος άρχισε. Κάθε εργάτης είναι, κατά κάποιο τρόπο, δημιουργός –είτε είναι καλλιτέχνης, τεχνίτης, διευθυντής, εργάτης ή αγρότης. Σκυμμένος πάνω από το υλικό που αντιστέκεται στις προσπάθειές του, ο εργάτης αφήνει τα ίχνη του σ’ αυτό, αναπτύσσοντας συγχρόνως τις δικές του αντιστάσεις, εφευρετικότητα και συγκέντρωση. Επιπροσθέτως, όταν η εργασία γίνεται από κοινού –όταν η ελπίδα, η δυσκολία, η φιλοδοξία και η χαρά μοιράζονται– φέρνουν κοντά και ενώνουν ισχυρά τις θελήσεις, το νου και τις καρδιές των ανθρώπων. Τότε, κατά την εκπλήρωση της εργασίας, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν πως είναι αδέρφια.

Εγκύκλιος «Η Πρόοδος των Λαών» του Πάπα Παύλου 6ου, §27,  Μάρτιος 1967

Ξέρετε ότι…

Σύμφωνα με την κλασσική ετυμολογία, η λέξη καντήλι προέρχεται από το λατινικό candela από το  (candeo = λάμπω, καίγομαι).

Ωστόσο υπάρχει και η άποψη ότι προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις παν + δήλος (από το δηλώνω, φανερώνω), όπου το πι στο παν έγινε κάππα (καν), εξ ου  καν+δήλος, κανδήλη, καντήλι.

Κατά τη δεύτερη εκδοχή η σημασία της λέξης καντήλι είναι αυτό που κάνει  φανερά (δηλοί) τα πράγματα., φέγγοντας προς όλες (πάσας) τις κατευθύνσεις.

Οποια κι αν είναι η προέλευση της λέξης, όμως, το αναμμένο καντήλι δεν παύει να είναι μία αγαπητή και πολύ διαδεδομένη συνήθεια, ιδιαίτερα, ανάμεσα στους Χριστιανικούς πληθυσμούς της καθ’ ημάς Ανατολής.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σταθούμε μπροστά στο αναμμένο καντήλι ας θυμηθούμε ότι το φως που διαχέει στο σκοτάδι είναι και αυτό της πίστης  μας, την οποία πρέπει όχι μόνο να διατηρούμε ζωντανή αλλά και να την δηλώνουμε σ’ ένα κόσμο που το έχει πραγματικά ανάγκη.

Τριπλή ευθύνη

Η βαθύτερη φύση της Εκκλησίας εκφράζεται στην τριπλή της ευθύνη: να κηρύττει το Λόγο του Θεού (κήρυγμα– μαρτυρία), να τελεί τα Μυστήρια (λειτουργία) και να υπηρετεί το έργο της φιλανθρωπίας (διακονία).

Αυτά τα καθήκοντα προϋποθέτουν το ένα το άλλο και είναι αδιαχώριστα. Για την Εκκλησία η φιλανθρωπία δεν είναι ένα είδος προνοιακής δραστηριότητας που θα μπορούσε να αφεθεί εξ ίσου καλά σε άλλους, αλλά αποτελεί μέρος της φύσης της, αναγκαία έκφραση του ίδιου του είναι της. (Εγκύκλιος «Ο Θεός Αγάπη εστίν», §25).

Εάν όλα αυτά φαίνονται μάλλον θεωρητικά, επαφίεται σε μας να τα κάνουμε απτή και συγκεκριμένη πραγματι-κότητα, επειδή Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς!

Τι μαρτυρία δίνουμε μέσα στην οικογένεια, το σχολείο, το γραφείο, τη δουλειά μας;

Πώς βιώνουμε την ζωή της Εκκλησίας; δηλ. πώς περνάμε τις Κυριακές και τις μεγάλες θρησκευτικές μας γιορτές; Τι θέση έχουν τα Μυστήρια στην καθημερινή μας πάλη για ένα καλύτερο μέλλον;

Και, τελικά, πώς σχετιζόμαστε με τους συνανθρώπους μας στο άμεσο και στο λιγώτερο άμεσο περιβάλλον μας;

Ιδού τρία πεδία ανοιχτά  διάπλατα στη δράση και τη συνεισφορά μας για την οικοδόμηση της Εκκλησίας και τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Ανανεώνεις το πρόσωπο της γης

Ψυχή μου. Ευλόγησε τον Κύριο! Κύριε Θεέ μου, πόσο είσαι μεγάλος!

 Ντύθηκες λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, φόρεσες για μανδύα σου το φως, καθώς σκηνή τον ουρανό απλώνεις. Τα δώματά σου είναι μες τα ουράνια ύδατα, τα σύννεφα τα κάνεις άρμα σου, πορεύεσαι πάνω στου ανέμου τα φτερά.

 Κάνεις ωσάν ανέμους τους αγγέλους σου, κι αυτούς που σε υπηρετούν, σαν της φωτιάς τη φλόγα. Θεμελίωσες τη γη πάνω στις βάσεις της, δεν πρόκειται ποτέ να κλονιστεί. Πόσο πολλά είναι τα έργα σου, Κύριε! Τα ’κανες όλα με σοφία! Με όσα έφτιαξες εσύ, γέμισε η γη!

Ολα τα πλάσματα από εσένα περιμένουν να τους δώσεις την τροφή τους στην κατάλληλη στιγμή.

Τους την παρέχεις κι αυτά τη συνάζουν, τη χούφτα σου ανοίγεις κι αυτά χορταίνουν αγαθά. Κρύβεις το πρόσωπό σου, τρέμουνε, παίρνεις πίσω το Πνεύμα σου, πεθαίνουν και χώμα ξαναγίνονται.

Στέλνεις πάλι το Πνεύμα σου και δημιουργούνται κι ανανεώνεις το πρόσωπο της γης.

(Ψαλμός 104, στίχοι  1-5, 24, 27-30)

Μια αγκαλιά τριαντάφυλλα

Κατά τον μήνα Μάϊο ακολουθώντας μακρά παράδοση, τιμούμε ιδιαίτερα την Παρθένο Μαρία

 Υμνοι και και ευχαριστίες  υψώνονται προς τιμήν της  δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την στοργή μας προς Εκείνη, που γεμάτη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, έγινε Μητέρα του Θεού, αλλά και δική μας Μητέρα.  

Προστρέχουμε κοντά της και είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι πάντα η Οδηγήτρια μας.

Σαν μιαν αγκαλιά τριαντάφυλλα, με την οποία στολίζουμε την εικόνα της, ας έχουμε πάντοτε προθέσεις αγνές, σκέψεις καλές, λόγο ενθαρρυντικό και πράξεις χρηστές.

Ετσι, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα εiμαστε «η ευωδιά του Χριστού που προσφέρεται στο Θεό, και διαδίδεται ανάμεσα σ’ όσους βαδίζουν στη σωτηρία και σ’ όσους βαδίζουν στην απώλεια» (Β’ Κορ. 2, 15).

Παναγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών

για Αγγλικά πατήστε εδώ