Open Reflections

click here for English

Χριστός Ανέστη! Ήχησε το χαρμόσυνο μήνυμα!

Διασχίσαμε την Σαρακοστή και τώρα περάσαμε στη λαμπρότητα της Πασχαλινής περιόδου που μας θυμίζει ότι ούτε ο πόνος ούτε οι δυσκολίες και το σκοτάδι έχουν τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας και πάνω στη γη, αλλά ο Αναστημένος Χριστός.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Πόσο σχετικό είναι το μήνυμα της Ανάστασης για μας σήμερα;

Από την αρχή αυτό το μήνυμα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Πίστης της Εκκλησίας. Γενιές ολόκληρες, στρατιές μαρτύρων καταθέτουν και ομολογούν αυτό το θαύμα που αδυνατεί να κατανοήσει ο ανθρώπινος νους, στο άκουσμα του οποίου όμως σκιρτά η καρδιά.

« Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, είμαστε οι πιο δυστυχισμένοι των ανθρώπων»  αναφωνεί ο Απόστολος Παύλος.   ” Εαν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είμαστε ακόμη αιχμάλωτοι της αμαρτίας και του θανάτου» (Α’ Κορ. 15, 17-19).

Αλλά Ανέστη ο Κύριος και μας καλεί και στην δική μας, προσωπική ανάσταση.  Μας καλεί στην ελευθερία των παιδιών του Θεού, να στεκόμαστε ορθοί, να ζούμε στο φως της ζωής που μας χαρίζει.

Με τη σειρά μας αναλαμβάνουμε και εμείς να είμαστε μάρτυρες και αγγελιαφόροι της Καλής Είδησης: Χριστός Ανέστη! 

Δεν έχουν θέση πια στη ζωή μας η απελπισία, η λύπη, ο φόβος. Η ζωή μας, σαν βαπτισμένοι και μέλη της Εκκλησίας, είναι γεμάτη ελπίδα, γιατί προσβλέπουμε στην αιώνια ζωή, είναι γεμάτη χαρά γιατί γνωρίζουμε πόσο  αγαπιόμαστε από τον Θεό που μας σώζει δια του Πάθους και της Ανάστασης του Υιού Του Είμαστε γεμάτοι θάρρος γιατί δεν βαδίζουμε μόνοι αλλά ο Αναστημένος Χριστός πορεύεται μαζί μας. 

Ας κοιτάξουμε λίγο την “προϊστορία” του Χριστιανικού Πάσχα.

Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός ελευθερώνει από τον ζυγό των Αιγυπτίων τους Ισραηλίτες και στο όρος του Σινά τους δίνει τον Νόμο Του, τον Δεκάλογο, δηλαδή τις Δέκα Εντολές. Αυτό συνέβη γύρω στο 1200 π. Χ. Οι Ισραηλίτες, που αρχικά ήσαν νομάδες κι έπειτα μετανάστες στην Αίγυπτο για να αποφύγουν τον λιμό που ρήμαζε την Παλαιστίνη τον καιρό του Πατριάρχη Ιακώβ, έγιναν Λαός με Νόμο και με αρχηγό (τον Μωυσή).

Τι λέει η Πρώτη Εντολής

Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου που σε έβγαλα από την Αίγυπτο, τον τόπο της δουλείας. Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα.

Η Πρώτη Εντολή υπενθυμίζει στο λαό του Ισραήλ ένα ιστορικό γεγονός (και πολύ πρόσφατο για εκείνους τότε). Δεν αναφέρεται σε μιαν αφηρημένη ιδέα, σε μία φιλοσοφική θεώρηση περί θεού, αλλά στον ζωντανό Θεό που δεν είναι εφεύρημα διανοητικό αλλά ο Θεός που υπάρχει, ο μοναδικός Θεός και ο όλως άλλος.

Πρόκειται για τον Θεό που ενεργεί υπέρ του λαού Του.

Συγχρόνως επειδή ο Θεός επιθυμεί ο άνθρωπος να τον λατρεύει με λογική/πνευματική λατρεία (Ρωμ. 12), τον καλεί έμμεσα να κάνει χρήση της λογικής του σαν να βρίσκεται σε ένα διαρκή εσωτερικό διάλογο μαζί του. Βλέπουμε, λοιπόν, πως ο Θεός μας ζητά να Τον υπακούμε σαν άνθρωποι που έχουν ιστορική μνήμη (σας έβγαλα από την Αίγυπτο), σαν άνθρωποι ελεύθεροι (σας έβγαλα από τον τόπο της δουλείας) και με προοπτική στο μέλλον. Βέβαια, μόνο με την έλευση του Χριστού, και μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Ενσαρκωμένου Λόγου αυτή η προοπτική γίνεται πιο σαφής.

Ο Θεός. από τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης ετοιμάζει την ανθρωπότητα να δεχτεί την Αποκάλυψή Του.

“Δεν θα ‘χεις άλλους θεούς εκτός από μένα.“

Έτσι, ο Θεός αποκαλύπτεται σαν το μοναδικό κέντρο της ύπαρξης του Λαού Του, αλλά και του κάθε πιστού, το κέντρο της ιστορίας του και Εκείνος που δίνει νόημα τόσο στο λαό Του όσο και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Την νύχτα της Ανάστασης η Εκκλησία ψάλλει:

…

Αυτή είναι η νύχτα όπου έσωσες τους προγόνους μας, ελευθέρωσες το Λαό του Ισραήλ από τη σκλαβιά τους και τους οδήγησες αβρόχοις ποσί μέσα από τη θάλασσα.

…

Αυτή είναι η νύχτα όπου οι απανταχού Χριστιανοί καθαρισμένοι από την αμαρτία και ελεύθεροι από κάθε ρύπο, αποκαταστήθηκαν στη χάρη και προχωρούν προς την αγιότητα.

Αυτή είναι η νύχτα όπου ο Ιησούς Χριστός έσπασε τις αλυσίδες του θανάτου και ανέστη θριαμβευτικά από τον τάφο.

…

Τι καλό θα ‘χε η ζωή για μας εάν ο Χριστός δεν είχε έρθει σαν Λυτρωτής μας;

Πατέρα Ουράνιε, πόσο θαυμαστή είναι η φροντίδα Σου για μας! Πόσο άμετρη η αγάπη Σου που μας έδωσες τον Υιό Σου για να λυτρώσεις ένα σκλάβο!

Ω ευτυχές σφάλμα , ω αναγκαία αμαρτία του Αδάμ που κέρδισε για μας τόσο τρανό Λυτρωτή!

…

Νύχτα πραγματικά ευλογημένη όπου ο ουρανός νυμφεύεται τη γη, και ο άνθρωπος συμφιλιώνεται με το Θεό!

(Exultet, αποσπάσματα)

Στο φως της Αναστάσεως θυμόμαστε την προσωπική μας ιστορία και την μεγάλη αγάπη του Θεού στη ζωή μας, σε κάθε στάδιο της ζωής μας και έχουμε την προοπτική της ελπίδας που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας, στις επιδιώξεις μας, στους κόπους μας και στις χαρές μας, ακόμα και στις αποτυχίες και τους πόνους μας. Διότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, έζησε τη ζωή μας (χωρίς αμαρτία) και υπέφερε το Πάθος Του και τον σταυρικό θάνατο για μας. ΄Ηρθε στον κόσμο μας, δίδαξε και υπέφερε και σταυρώθηκε αλλά και αναστήθηκε για χάρη μας, στη θέση μας και εν ονόματί μας. Ας του ανταποδώσουμε την αγάπη Του.

για Αγγλικά πατήστε εδώ