Open Reflections

click here for English

Ολα όσα είναι δικά μου είναι και δικά σου

…και τα δικά σου είναι και δικά μου! (Ιω. 17, 10) Ετσι προσεύχεται ο Ιησούς στον Πατέρα Του και ακόμη μια φορά τονίζει την ενότητα του Πατέρα με τον Υιό.

Στον βαθμό κατά τον οποίο είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό, οικειοποιούμεθα την προσευχή Του και τήν κάνουμε δική μας. Ολα όσα έχει ο Ιησούς μάς τά δίνει, μας τά χαρίζει, χωρίς βέβαια να παύουν να Τού ανήκουν. Ο Πατέρας μάς δίνει τον Υιό. Ο Υιός μάς δίνει την ζωή Του, και δια του Σταυρού και της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα. Το Αγιο Πνεύμα μάς καθιστά παιδιά του Ουράνιου Πατέρα και αδέλφια του Ιησού.

Οπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος, « όλα είναι δικά σας, κι ο Παύλος κι ο Απολλώς, κι ο Πέτρος. Σε σας ανήκει όλος ο κόσμος και η ζωή και ο θάνατος, και το παρόν και το μέλλον, εσείς όμως ανήκετε στον Χριστό, κι ο Χριστός στο Θεό.» (Κορ. Α΄ 22)

 Αναλογιζόμαστε τακτικά αυτή την υπέροχη πραγματικότητα; Αυτήν την ανυπέρβλητη εύνοια και χάρη του Θεού στη ζωή μας; Ο Θεός είναι Αγάπη. Αλλά τι άλλο είναι η Αγάπη παρά το ολοκληρωτικό δόσιμο Εκείνου που αγαπά σ’ εκείνον που αγαπάται; Η αγάπη του Θεού είναι μία συνεχής «κίνησή» Του προς εμάς!

Το Πνεύμα πνέει όπου θέλει, και όπου πνέει δίνει ζωή! Οταν λοιπόν προσευχόμαστε όπως ο Ιησούς, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε όπως Εκείνος, να βλέπουμε τα πράγματα όπως Εκείνος, να δρούμε όπως Εκείνος, να αγαπάμε όπως Εκείνος. Οποτε συμβαίνει αυτό, βιώνουμε την προσωπική μας Πεντηκοστή.

Και τα ανωτέρω δεν είναι άξια απορίας, όταν θυμηθούμε ότι ανήκουμε στην Εκκλησία η οποία εξακολουθεί να  βιώνει την Πεντηκοστή από εκείνη την πρώτη ευλογημένη και ένδοξη  ημέρα όταν το Αγιο Πνεύμα με  βουή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος γέμισε το σπίτι όπου βρίσκονταν και προσεύχονταν οι Απόστολοι και η Μητέρα του Ιησού και σαν με πύρινες γλώσσες τούς πλημμύρισε με τις δωρεές Του. (Πρ. 2, 2,3)

Πνευματοφόρος

Στην Ανατολική Εκκλησία «Πνευματοφόρος»  είναι  χαρακτηρισμός που αναφέρεται αποκλειστικά στο πρόσωπο της Παναγίας.

Το Αγιο Πνεύμα την επισκιάζει με την δύναμή Του, τα δώρα Του, την χάρη Του.

Γεμάτη με την θεία χάρη (κεχαριτωμένη) καθίσταται κανάλι του Πνεύματος και φωτίζει όσους την πλησιάζουν οδηγώντας τους με ασφάλεια στον  Θεό και την σωτηρία τους.

 

Η ιστορική μνήμη

Είναι φανερό πως η ιστορική λησμοσύνη απειλεί την ακεραιότητα της ανθρώπινης φύσης σε όλες της τις διαστάσεις.

 Η Εκκλησία, καλεσμένη από τον Δημιουργό Θεό να εκπληρώσει το καθήκον της άμυνας της ανθρωπότητας και του ανθρωπισμού της, κατέχει στην καρδιά της μία αυθεντική ιστορική κουλτούρα, που βασικά αποτελεί πρόοδο των ιστορικών επιστημών.

Πράγματι, η ιστορική έρευνα ανωτέρου επιπέδου αφορά  ιδιαίτερα και την Εκκλησία.

 Ακόμη και εάν δεν αναφέρεται ακριβώς στην ιστορία της Εκκλησίας, η ιστορική ανάλυση συνήθως συμπίπτει με την περιγραφή εκείνου του ζωτικού χώρου όπου η Εκκλησία ήσκησε και ασκεί την αποστολή της ανά τους αιώνες.

Αδιαμφισβήτητα, η ζωή της και η εκκλησιαστική της δραστηριότητα έχουν ανέκαθεν καθοριστεί, διευκολυνθεί ή, αντιθέτως, καταστεί δυσχερείς, από τις ποικίλες ιστορικές συντεταγμένες. Η Εκκλησία δεν είναι αυτού του κόσμου, αλλά ζει σ΄αυτόν τον κόσμο.

Αποτελεί, επομένως, θεμελιώδες καθήκον να διερευνούμε και να αποσαφηνίζουμε την διαδικασία παραλαβής και παράδοσης, δια της οποίας ουσιαστικοποιήθηκε, στο πέρασμα των αιώνων ο λόγος υπάρξεως της Εκκλησίας

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Εκκλησία μπορεί και οφείλει να εμπνέεται για τις επιλογές της  από το απόθεμα των  θησαυρών της εμπειρίας και της μνήμης της.

(Βενέδικτος 16ος απευθυνόμενος στα μέλη  της Ποντιφικής Επιτροπής  Ιστορικών Επιστημών, 7/3/2008)

 

για Αγγλικά πατήστε εδώ