Open Reflections

click here for English

Μια δημοφιλής προσευχή

Το Ροδάριο, – η λέξη σημαίνει γιρλάντα από τριαντάφυλλα-, έχει μακρά παράδοση στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας και είναι συνδεδεμένο με τον Αγιο Δομήνικο που έζησε στα τέλη του 12ου και στις αρχές του 13ου αι.

Το Ροδάριο είναι μία προσευχή, η οποία αντλεί την έμπνευσή της ολοκληρωτικά από τον Λόγο του Θεού, δηλ. την Αγία Γραφή.

Το πρότυπο που μάς προτείνεται είναι η Παρθένος Μαρία, η γυναίκα την οποίαν ο Θεός επέλεξε να γίνει Μητέρα Του, και η οποία ήξερε πώς ν’ ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα αυτό.

Εστιάζοντας την προσοχή στα κύρια γεγονότα της ζωής του Ιησού Χριστού και της  Παρθένου, το Ροδάριο μάς καθιστά οικείους του Μυστηρίου της παρουσίας του Θεού τόσο στον κόσμο όσο και στην δική μας προσωπική ιστορία.

Παραδοσιακά το Ροδάριο περιέχει 15 «Μυστήρια» δηλ. γεγονότα από τη ζωή της Παρθένου και του Ιησού, που τα διακρίνουμε σε «χαροποιά», «λυπηρά» και «ένδοξα». Το 2002 ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β’ πρότεινε και τα «φωτεινά» Μυστήρια. Αυτά τα τελευταία είναι: η Βάπτιση του Κυρίου, ο Γάμος στην Κανά, η Εξαγγελία του Ευαγγελίου, η Μεταμόρφωση του Κυρίου και ο Μυστικός Δείπνος.

Η προσευχή του Ροδαρίου είναι για κάθε πιστό μία σύνθεση προσευχής, στοχασμού και μελέτης εφ’ όσον της δοθεί ικανός χρόνος.

Επίσης είναι ιδανική να γίνεται από κοινού μέσα στην οικογένεια ή με άλλους πιστούς.

Ανάμεσα στα «Μυστήρια» επαναλαμβάνεται ο Αγγελικός Ασπασμός, δηλ. το «Χαίρε Μαρία» και απαγγέλλεται η Κυριακή προσευχή (το Πάτερ ημών).

Είθισται το κάθε Μυστήριο να προσφέρεται για κάποιαν ιδιαίτερη ανάγκη είτε προσω-πική, είτε οικουμενική.

Μήνας αφιερωμένος στο Ροδάριο

Καθ’ όλον τον μήνα Οκτώβριο προσευχόμαστε με την Παρθένο Μαρία το άγιο Ροδάριο και στοχαζόμαστε ένα προς ένα τα Μυστήρια της Πίστεώς μας: Τα «χαροποιά», τα «λυπηρά», τα «ένδοξα» και τα «φωτεινά». Το άγιο Ροδάριο είναι μία προσευχή απλή, βαθειά και ιδιαίτερα προσιτή σε όλους. Αφύπνισε και ενίσχυσε πάμπολλες κλήσεις ιερατικές  και μοναχικές  και κράτησε πολλές οικογένειες    ενωμένες και δυνατές στην Χριστιανική τους ζωή και συνεχίζει να τo κάνει!

Συνεχής προσευχή

Αν μας φαίνεται δύσκολο έως αδύνατο να προσεύχεται κανείς συνεχώς, θα εκπλαγούμε τότε με την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «Αδιαλείπτως προσεύχεστε!»  (Α‘ Θεσσ. 5, 17)

Υπάρχει ο καθορισμένος τρόπος της κοινής προσευχής του Λαού του Θεού, στις εκκλησιαστικές συνάξεις, δηλ. στη λειτουργία της Εκκλησίας και, επίσης, η προσωπική προσευχή. Η τελευταία δεν έχει προκαθορισμένο τρόπο και μπορεί να πάρει τόσες μορφές όσοι είναι και εκείνοι που προσεύχονται.

Το κύριο κοινό στοιχείο της ιδιωτικής προσευχής με την λειτουργική προσευχή έγκειται στην ίδια την πράξη της προσευχής: είναι επικοινωνία και προσφορά. Επικοινωνία με τον Τριαδικό Θεό και προσφορά του ίδιου μας του εαυτού – και, μαζί με μας, όσων αγαπούμε και όσων μας απασχολούν.

Αυτή η προσφορά δεν είναι πάντοτε συνειδητή, είναι όμως γεγονός. Οποιος προσεύχεται συνδιαλέγεται με τον Θεό και είτε θέτει τον ευτό του σε διαθεσιμότητα και δεκτικότητα να «ακούσει» τι του λέει Εκείνος, είτε του παραθέτει τις χαρές και τις λύπες του, τις επιτυχίες και τα αδιέξοδά του, σε κάθε όμως περίπτωση παραθέτει, προσφέρει δηλαδή στο Θεό τον πραγματικό του εαυτό, όπως είναι, με τις επιθυμίες του και τις αστοχίες του, με τη χαρά και τον πόνο του.

Στην λειτουργική προσευχή της Εκκλησίας όμως, προσφέρεται ο ίδιος ο Χριστός! Προσφέρεται στη θέση μας (εξιλασμός) και για τη σωτηρία μας.

Ετσι, ακόμα κι αν εμείς δεν μπορούμε να προσευχόμαστε αδιάκοπα, γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, προσεύχεται ανελλιπώς και για όλους, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης.

Αλλωστε, κανείς δεν είναι μόνος όταν προσεύχεται, διότι τότε ενώνεται υπαρξιακά με όλη την Εκκλησία, στη γη και τον Ουρανό όπου αδιάκοπα αινεί τον Κύριο!

Με λίγα λόγια

Η εκκλησιαστική κοινωνία είναι η ολοκλήρωση του θείου σχεδίου εν Ιησού Χριστώ, «ο οποίος ήρθε να συγκεντρώσει τα σκορπισμένα παιδιά του Θεού» (Ιω. 11, 52).

Είναι το σημείο της μυστηριώδους παρουσίας του Κυρίου, επειδή, πριν να δηλώνεται με τον Αρτο και τον Οίνο, ο Ιησούς δηλώνεται πρώτα από τους χριστιανούς που «αποτελούν σώμα».

Είναι επίσης η πραγματοποίηση της Πεντηκοστής, που συνεχίζεται με τη δύναμη του Πνεύματος.

Η παρότρυνση του Αποστόλου Παύλου την εκφράζει απόλυτα:

«Να δέχεστε ο ένας τον άλλο, όπως δέχθηκε κι εσάς ο Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός» (Ρωμ. 15,7).

Ξέρετε ότι…

Η λειτουργική λέξη «Αλληλούια» προέρχεται από το Εβραϊκό χιλλάλ, σημιτική ρίζα h l l, και είναι η προστακτική (αρσ. γένους) στον πληθυντικό αριθμό      (χ)αλλελού – (= αινείτε) και η λέξη Για- (= Γιαχβέ = ο Θεός ). Σημαίνει δηλ. αινείτε τον Θεό.

הללויה 

Γιαχβέ είναι το όνομα του Θεού στη Βίβλο.

Από το τετράγραμμα YHWH—αποδιδόμενο με λατινικούς χαρακτήρες, και με τα φωνήεντα α,–, ε.

Στη λειτουργικη ζωή της Εκκλησίας απαντάται εξαιρετικά συχνά και προσδίδει μία επί πλέον διάσταση θριάμβου και χαράς του Λαού του Θεού στην παρουσία του Πλάστη και Σωτήρα του.

Εναλλαγές

 

Το φθινόπωρο που έφθασε πια μας κάνει να στοχαζόμαστε γι’ άλλη μια φορά τις αναπό-φευκτες και φυσικές εναλλαγές πάνω στις οποίες είναι δομημένη η ζωή μας.

Ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι αλλαγές, και ευτυχώς που υπάρχει η ποικιλία γύρω μας.

Τίποτε δεν είναι στατικό, τίποτε δεν είναι μονότονο. Αργά ή γρήγορα προσαρμοζόμαστε στους εποχικούς ρυθμούς που μας προσφέρει η φύση.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν τον σκοπό τους, και όλα τείνουν προς το καλό μας!

Η ομορφιά κάθε εποχής μας δίνει τη βεβαιότητα ότι «όλα είναι καλά καμωμένα» (Γεν. 1) και η χαρά και συγκίνηση που αισθανόμαστε κάθε φορά που συνειδητοποιούμε την αρμονία γύρω μας, μας οδηγούν στη σιγουριά μιας προσμονής:

Της προσμονής μιας χαράς ολοκληρωμένης, μιας ελπίδας που πραγματώνεται, μιας αγάπης που είναι παρουσία.

Ολα είναι δώρο, όλα είναι κάτω από το βλέμμα του Θεού και είμαστε καλεσμένοι σε μια σχέση αγάπης μαζί Του. Τι θ’ απαντήσουμε;

Ο Αγγελικός Ασπασμός

Χαίρε Μαρία

Κεχαριτωμένη,          

ο Κύριος μετά σου.

Ευλογημένη συ εν γυναιξί

Και ευλογημένος   ο καρπός της κοιλίας σου, Ιησούς.

 Αγία Μαρία, Θεοτόκε,

Πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών,

Νυν και εν τη ώρα του θανάτου ημών.

 Αμήν

 

Δύο εξαιρέσεις

Παραδοσιακά, στο εορτολόγιο της Εκκλησίας η γιορτή  ενός αγίου είναι η μέρα που «γεννήθηκε στον ουρανό», (dies natalis) όταν άφησε αυτή την γη.

Κατ’ εξαίρεσιν, όμως, η γιορτή του Αγίου Πάπα Ιωάννη-Παύλου Β΄ ορίστηκε στις 22 Οκτωβρίου, αν και ο άγιος Ποντίφηκας πέθανε στις 2 Απριλίου του 2005.

Ο λόγος γι’ αυτή την αλλαγή ημερομηνίας είναι ότι η 2α Απριλίου συχνά πέφτει μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, οπότε και η απόλυτη προτεραιότητα δίδεται στο Παθος του Κυρίου.

Η 22α Οκτωβρίου όμως δεν είναι τυχαία: είναι η επέτειος της πρώτης του λειτουργίας όντας Ποντίφηκας, το 1978.

Επίσης, μέσα στον Οκτώβριο έχουυμε και τη γιορτή του  Αγίου Πάπα Ιωάννη 23ου.

Ο Ιωάννης 23ος άφησε αυτόν τον κόσμο στις 3 Ιουνίου το 1963, όμως η γιορτή του είναι στις 11 Οκτωβρίου, επέτειος της πρώτης ημέρας της Β’ Βατικανής Συνόδου το 1962, (22ας Οικουμενικής Συνόδου) την οποία  εκείνος συγκάλεσε.

*

Και οι δύο Ποντίφηκες υπήρξαν μεγάλες μορφές της Εκκλησίας και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην πνευματική ανανέωσή της και την προσέγγισή της στον σύγχρονο κόσμο.

 

για Αγγλικά πατήστε εδώ