Open Reflections

click here for English

Ενημερωτικό Δελτίο Λατινικής Ενορίας Πάφου

Σεπτέμβριος 2018

Πάντοτε έτοιμοι!

Να τιμάτε τον Κύριο μ’ όλη σας την καρδιά. Να είστε πάντοτε έτοιμοι να δώσετε τη σωστή απάντηση α’ όλους όσοι ζητούν να τους δικαιολογήσετε τη χριστιανική σας ελπίδα. (Α΄ Πέτρ, 3, 15)΄.

Ο Απόστολος Πέτρος επιμένει πως όλοι μας οφείλουμε να γνωρίζουμε τι και γιατί πιστεύουμε ώστε με τη σειρά μας να είμαστε σε θέση να ευαγγελίσουμε εκείνους που αναζητούν ελπίδα και σωτηρία.

Αλλά μπορούμε να δώσουμε μόνο αυτό που κατέχουμε. Ετσι,είναι απαραίτητη η σωστή και σε βάθος κατάρτισή μας στην πίστη της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία, σαν Σώμα Χριστού, κατέχει την αλήθεια και μας τη μεταδίδει. Η Αγία Γραφή  είναι τα θεόπνευστα κείμενα που αποτελούν τον κορμό της πίστης και της διδασκαλίας.

Η Παλαιά Διαθήκη διατρέχει τον χρόνο πριν από την Ενσάρ-κωση του Θεανθρώπου και  φανερώνει την αργή μα σταθερή προετοιμασία για τον ερχομό του Σωτήρα. Η Καινή Διαθήκη μάς αποκαλύπτει το πρόσωπο και το έργο του Χριστού και τη σύσταση της Εκκλησίας.

Τα δύο μέρη της Αγίας Γραφής είναι αναπόσπαστα κομμάτια  ενός και μοναδικού συνόλου.

Ολα τα βιβλία της Αγίας Γραφής είναι μεστά από το Λόγο του Θεού που απευθύνεται στον άνθρωπο.

Το μήνυμά της είναι μήνυμα αγάπης, που κορυφώνεται και αποκαλύπτεται πλέρια  με την Ενσάρκωση του Χριστού, τη σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του.

Ας μη διστάζουμε να μελετούμε τις Γραφές.

Το Αγιο Πνεύμα, από την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν ίδρυσε την Εκκλησία, δεν την άφησε ποτέ! Είναι πάντοτε παρόν, την καθαγιάζει και την καθοδηγεί.

Ας του ζητάμε με θάρρος και παρρησία να φωτίζει το νου μας και να θερμαίνει την καρδιά μας.

Μέγας κρημνός και βάραθρον

Μέγας κρημνός και βάραθρον η των Γραφών άγνοια, μεγάλη δε προδοσία σωτηρίας το μηδέν των θείων νόμων ειδέναι.

Αυτά γράφει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζοντας τη σπουδαιότητα της γνώσης της Αγίας Γραφής για όλους τους πιστούς.  Χωρίς το φως της πίστης και το στήριγμα της Παράδοσης δεν έχουμε τη δύναμη ν΄αντισταθούμε και να υπερβούμε τα προβλήματα και τους πειρασμούς που είναι διάσπαρτοι στη ζωή μας.

Την πίστη μάς τη δίνει η Εκκλησία, η οποία είναι και ο χώρος της ζωντανής Αποστο-λικής Παράδοσης και η μόνη αυθεντία για να ερμηνεύσει και να εξηγήσει τις Γραφές. Ας ακούμε, λοιπόν, προσεκτικά τη διδασκαλία της Μητέρας Εκκλησίας.

 

Η εμπειρία της αποκάλυψης του Θεού

 

Η Βίβλος, δηλαδή η Αγία Γραφή, δεν είναι προϊόν ενός συγγραφέα ή μιας εποχής, αλλά περιλαμβάνει κείμενα που καλύπτουν μια μακραίωνη χρονική περίοδο, στα οποία αντικατροπτίζονται οι γλωσικές ιδιομορφίες και τα εκφραστικά μέσα της κάθε εποχής, οι φιλοσοφικές, θεολογικές και θρησκευτικές ιδέες και αντιλήψεις, καθώς και τα κάθε φορά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.

Ομως η Βίβλος δεν είναι μόνον ανθρώπινο έργο, αλλά και θείο, καθώς δεν είναι προίόν γραφείου, καρπός των θεωρητικών αναζητήσεων κάποιου διανοούμενου ή το κατασκεύασμα κάποιου ιερατείου, αλλά πίσω από κάθε βιβλικό κείμενο υπάρχει η αποκάλυψη του Θεού προς το λαό του, ο οποίος βίωσε και διατήρησε ζωντανή στην παράδοσή του την εμπειρία της.

Και είναι ακριβώς αυτή η εμπειρία της αποκάλυψης του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία το κοινό στοιχείο που συγκροτεί τούτη τη συλλογή ποικιλόμορφων κειμένων σε ενιαίο σώμα και προσδίδει τη θαυμαστή της ενότητα σ’ αυτήν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο βιβλίο της.

(Απόσπασμα από την εισαγωγή της Αγίας Γραφής, εκδόσεως της Βιβλικής Εταιρείας, Αθήνα 1997)

Η ζωντανή Παράδοση

 

                             

Το Πνεύμα του Αναστημένου Χριστού μένει με τους δικούς του για να τους διδάσκει κάθε πράγμα και να τους οδηγεί σ’ ολόκληρη την αλήθεια. (Ιω. 14, 26 και 16, 13).

Δεν υπάρχει λοιπόν καμμία διαφορά ανάμεσα στην εξουσία των Αποστόλων και στην εξουσία του Διδασκάλου τους.: «Ο ακούων υμών εμού ακούει και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί, ο δε εμέ αθετών, αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).

Ετσι, η Αποστολική Παράδοση κατέχει μια μοναδική εξουσία που καλύπτει ταυτόχρονα και τις Γραφές όπου αποκρυσταλλώθηκε.

Η παράδοση της αποστολικής εποχής ήταν ο χώρος όπου οι Απόστολοι διασαφήνιζαν τη σημασία των λόγων και των πράξεων του Ιησού. Η μετέπειτα εκκλησιαστική παράδοση απλώς συντηρεί την  αποστολική παράδοση.

Μόνο η ζωντανή Παράδοση διατηρεί κάτι που η Γραφή δεν μπορεί να μας το δώσει: τη βαθειά αντίληψη των εμπνευσμένων κειμένων, έργο του Πνεύματος που ενεργεί μέσα στην Εκκλησία.

Χάρη σ’ αυτήν, ο Λόγος που παγιώθηκε μέσα στη Γραφή μένει έτσι ο πάντα ζωντανός Λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού.

(Λεξικό Βιβλικής Θεολογίας, Αθήνα 1980, σελ. 767, μεταφρ. από τα Γαλλικά, Vocabulaire de Théologie Biblique; les Editions du Cerf; Paris 1971).

Ξέρετε ότι…

Η λέξη βιβλίο, αρχικά ήταν βυβλίον, όπου το υ αφομοιώθηκε σε ι και κατέστη βιβλίον.

Προέρχεται από το όνομα της Φοινικικής πόλεως Βύβλος, σημερινό Ζμπάϊλ στον Λίβανο.

Από εκεί, κατά την αρχαιότητα, εισαγόταν ο κατεργασμένος πάπυρος στις μεγάλες πόλεις του τότε γνωστού κόσμου.

Το ίδιο το όνομα Βύβλος θεωρείται σημητικής προ-ελεύσεως, ίσως από το Εβραϊκό Gébãl (= περιοχή, σύνορο).

Κατ’ άλλους ειδικούς, η λέξη προέρχεται από την Ελληνική ρίζα βι– ( από το βί-ος) = θα πορευτώ, θα ζήσω:

Βί-η + βλαστός, ισχυρός φλοιός = ο εσώτερος φλοιός του παπύρου.

Οποια όμως κι αν είναι η ετυμολογική καταγωγή της λέξης, τα βιβλία είναι «παράθυρα στον κόσμο».

Η Βίβλος όμως είναι «παράθυρο» στη χάρη του Θεού και τη ζωή μαζί Του!

 

Σφραγίδα του Πνεύματος

Η Παρρησία είναι σφραγίδα του Πνεύματος. Μαρτυρεί την γνησιότητα του κηρύγ-ματός μας. Είναι η χαρούμενη βεβαιότητα που μας οδηγεί στη δόξα του Ευαγγελίου που κηρύττομε, είναι η ατρόμητη αλήθεια του πιστού Μάρτυρα που μας βεβαιώνει πως τίποτε δεν μπορεί «να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού» (Ρομ. 8, 39).

Χρειαζόμαστε την ώθηση του Πνεύματος για να μη παραλύσουμε από φόβο ή από υπερβολική προφύλαξη, ώστε να μη συνηθίσουμε να μένουμε εντός ασφαλών ορίων.

Να θυμόμαστε ότι οι κλειστοί χώροι μουχλιάζουν και γίνονται ανθιυγεινοί. Οταν οι Απόστολοι είχαν τον πειρασμό κινδύνων και απειλών ενώθηκαν στην προσευχή ικετεύοντας για παρρησία: «Και τώρα, Κύριε, κοίταξε τις απειλές τους! Δώσε δύναμη στους δούλους σου να κηρύττουν το λόγο σου με θάρρος» (Πρ. 4, 29).

Σαν αποτέλεσμα, «Οταν τελείωσαν την προσευχή, σείστηκε ο τόπος όπου ήσαν συγκεντρωμένοι. Ολοι πλημμύρισαν από το αγιο Πνεύμα και κήρυτταν το λόγο του Θεού με θάρρος (παρρησία)“. (Πρ. 4, 31).

Ο Θεός είναι αιώνια φρεσκάδα. Μας αναγκάζει  συνέχεια να ξεκινάμε εκ νέου, να ξεπερνάμε αυτό που μας είναι οικείο, στα περιθώρια και πιο πέρα. Μας παίρνει εκεί που η ανθρωπότητα είναι πιο τραυματισμένη, εκεί όπου οι άνδρες και οι γυναίκες,  κάτω από την εμφάνιση μιας ρηχής συμμόρφωσης, εξακολουθούν να αναζητούν μια απάντηση στο ερώτημα για το νόημα της ζωής τους.

(Αποστολική Παραίνεσις «Χαίρετε και Αγαλλιάστε» του Αγίου Πατέρα Φραγκίσκου, για το κάλεσμα στην αγιότητα στον σύγχρονο κόσμο, § 132. 133 και 135.)

Πλησίον παραθύρου ανοικτού

Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,

 πλησίον παραθύρου ανοικτού,

εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,

ηδονική κάθημαι ησυχία.

Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή.

Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού

εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,

αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.

Aνοίγει το παράθυρόν μου κόσμον

άγνωστον. Aναμνήσεων ευόσμων,

αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.

Επί του παραθύρου μου πτερά

κτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά

εισέρχονται και με περικυκλούσι

κ’ εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.

Ελπίδας αορίστους και ευρείας

αισθάνομαι· κ’ εν τη σεπτή σιγή

της πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,

ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν

εκ του χορού των άστρων μουσικήν.»

( Κ. Καβάφης, 1863-1933)

για Αγγλικά πατήστε εδώ