Open Reflections

click here for English

..όταν η ζωή αποκαλύπτει το άγιό της πρόσωπο

Με δυο φτερά ο άνθρωπος υψώνεται πάνω από τα εγκόσμια: με την απλότητα και την αγνότητα. Η απλότητα πρέπει να υπάρχει στην πρόθεσή μας και η αγνότητα στα αισθήματά μας. Η απλότητα ζητά το Θεό. Η αγνότητα τον βρίσκει και τον χαίρεται. Αν η καρδιά σου είναι καθαρή, τότε κάθε δημιούργημα θα είναι για σένα καθρέφτης της ζωής και βιβλίο ιερής διδασκαλίας.        (Μίμηση του Χριστού, Βιβλ. 2, κεφ.4).

Το καλοκαίρι είναι πρόσφορος καιρός για να βιώσουμε αυτό που περιγράφει ο συγγραφέας της «Μίμησης».

Καθώς περνούμε περισσότερο χρόνο κοντά στη θάλασσα ή το βουνό και έχουμε λιγώτερη πίεση στη δουλειά ή τις σπουδές, μπορούμε να εξαγνίσουμε το βλέμμα μας και ν’ απλοποιήσουμε τις επιθυμίες μας.

Αν αφήσουμε τη ματιά μας να ξεκουραστεί πάνω στην ομορφιά της φύσης, σχεδόν χωρίς προσπάθεια θα αντιληφθούμε τις πολλές ευλογίες που μας περιβάλλουν.

Κι αν συγκεντρωθούμε μονάχα σε μία, στη βαθύτερη επιθυμία της καρδιάς μας, τότε η θεία χάρη θα την κάνει ανάγλυφη και θα διακρίνουμε το φως και το σκοτάδι της κι αν είναι επιθυμία άγια ή μη.

Η δίψα για τον Θεό μάς εμπλέκει ολοκληρωτικά, σώματι, ψυχή και πνεύματι. Γι’ αυτό και τα προσκυνήματα ανέκαθεν ήσαν δημοφιλή. Η μετακίνηση, το ταξίδι σε συγκεκριμένο τόπο, η οδοιπορία με ήλιο ή βροχή, με κρύο ή με ζέστη, για να τιμήσουμε το Θεό και τους Αγίους Του, είναι μια άσκηση ταπείνωσης, επιμονής και εμπιστοσύνης.

Η αλλαγή περιβάλλοντος εμπλουτίζει και ενδυναμώνει τον προσκυνητή. Η Εκκλησία υποστηρίζει και ενθαρρύνει τα προσκυνήματα, αναγνωρίζοντας την πνευματική ωφέλεια και ανανέωση στην οποία συμβάλλουν.

Οι κέδροι του Λιβάνου

Η ομορφιά και το μεγαλείο της φύσης αντικατροπτίζει τη μεγαλοσύνη και τη δόξα του Θεού.

«Καλοποτισμένα είναι τα δέντρα του Κυρίου, οι κέδροι του Λιβάνου που Εκείνος φύτεψε. Εκεί τα πουλιά χτίζουν φωλιές, του πελαργού η κατοικία στις κορφές τους. Βουνά ψηλά για τ’ αγριοκάτσικα, βράχοι για καταφύγιο των ασβών» (Ψ. 104. 16, 17).

«Ο δίκαιος θα φουντώνει σαν το φοίνικα, σαν κέδρος του Λιβάνου θα ψηλώνει» (Ψ. 92, 13)

Η Αγία Κοιλάδα

Η Κοιλάδα Καντίσα είναι ένα φαράγγι στον βόρ-ρειο Λίβανο. Δημιουργήθηκε από τον ρου του ποταμού Καντίσα, γνωστός και σαν Αμπου Αλι όταν φθάνει στην Τρίπολη.

Καντίσα σημαίνει Αγία στα Αραμαϊκά.

Επί πολλούς αιώνες υπήρξε το καταφύγιο Χριστιανικών μοναχικών κοινοτήτων και ερημητών. Κείται στις παρυφές του βουνού Αλ Μάκμαλ.

Ο ποταμός ρέει στο μέσον της κοιλάδας επί 35 χλμ. από την πηγή του σε μια σπηλιά, λίγο χαμηλώτερα από το Δάσος των Κέδρων του Θεού. Οι πλευρές της είναι απότομοι κρημνοί με πολλές σπηλιές και δύσβατες, συχνά σε υψόμετρο άνω των χιλίων μέτρων.

Το γραφικώτερο τμήμα της απλώνεται κατά μήκος 20 χιλιομέτρων ανάμεσα στις πόλεις Μπσάρρι, την ιδιαίτερη πατρίδα του Χαλίλ Ζιμπράν, και της Τούρζα.

Η κοιλάδα Καντίσα είναι κοντά στο Δάσος των Κέδρων του Θεού και οι επιζώντες κέδροι είναι ό,τι έχει απομείνει από τους αρχαίους κέδρους του Λιβάνου που ήσαν φημισμένοι και ιδιαίτερα επιθυμητοί σαν οικοδομικό υλικό. Οι αρχαίοι Ισραηλίτες τους θαύμαζαν κι έχτισαν από το ξύλο τους τον πρώτο και τον δεύτερο Ναό στην Ιερουσαλήμ.

Το δάσος σήμερα έχει 375 δέντρα, δύο εκ των οποίων υπολογίζεται ότι είναι 3,000 ετών, δέκα 1,000 ετών και τα υπόλοιπα εκατοντάδων ετών. Από τον 6ο μ. Χ. αιώνα τα δάση των κέδρων άρχιζαν να φθίνουν.

Στην αρχαία βιβλιογραφία ο κέδρος του Λιβάνου περιγράφεται σαν το αρχαιώτερο δέντρο του κόσμου.

Πολλές φυσικές σπηλιές στην Κοιλάδα χρησιμοποιούνταν γισ τσφή ακόμα και κατά την Παλαιολιθική εποχή. Υπήρξε καταφύγιο για όσους αναζητούσαν την ησυχία και την μοναξιά από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια. Φιλοξενούσε ανελλιπώς κοινότητες μοναχών από τα πρώιμα Χριστιανικά χρόνια. Σε καιρούς διωγμών ολόκληρες Χριστιανικές κοινότητες κατέφευγαν στην Κοιλάδα για την ασφάλειά τους.

Το 1998 η UNESCO κατέταξε την Κοιλάδα Καντίσα στον κατάλογο των τόπων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας, λόγω της μαρτυρίας που παρέχει για τις αρχαιώτερες Χριστιανικές μοναχικές κοινότητες στον κόσμο καθώς και για το συνεχές παράδειγμα της πρώιμης Χριστιανικής πίστης.

Ξέρετε ότι…

Ο Χαλίλ Ζιμπράν (1883-1931) γεννήθηκε στην Μπσάρρι στην Αγία Κοιλάδα του Λιβάνου και μετανάστευσε στις ΗΠΑ πολύ νέος.

Εγραψε στα Αγγλικά και τα Αραβικά και το ρομαντικό του στυλ ήταν στην καρδιά μιας σύγχρονης αναγέννησης των Αραβικών Γραμμάτων.

Ο Ζιμπράν ήταν Μαρωνίτης Καθολικός. Επέστρεψε στον Λίβανο για να σπουδάσει κι έμεινε εκεί αρκετά χρόνια προτού ξαναπάει στην Αμερική.

Ηταν επίσης αξιόλογος ζωγράφος, κυρίως στην υδατογραφία (ακουαρέλα).

Πολλά από τα γραπτά του έχουν να κάνουν με τον Χριστιανισμό, κυρίως σε ό,τι αφορά την πνευματική αγάπη.

Το γνωστώτερο έργο του είναι «Ο Προφήτης», ένα βιβλίο με 26 ποιητικά δοκίμια.

Από την πρώτη του έκδοση, το 1923, ουδέποτε δεν έπαψε να επανεκδίδεται.

Εχοντας μεταφραστεί σε άνω των σαράντα γλωσσών, υπήρξε ένα από τα καλύτερα ευπώλητα βιβλία του 20ού αι. στις ΗΠΑ.

Ενα πνευματικό ταξίδι

Προσκύνημα είναι ένα ταξίδι ή μια αναζήτηση με ηθική ή πνευματική σημασία.

Από πολύ νωρίς οι Αγιοι Τόποι , όπου ο Χριστός γεννήθηκε, έζησε, πέθανε στο σταυρό κι αναστήθηκε, υπήρξαν ο κύριος προορισμός των Χριστιανών προσκυνητών.

Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού και την ακμαία μαρτυρία αίματος των αγίων, πολλοί ιεροί τόποι είναι συνδεδεμένοι με τη ζωή των Αποστόλων και των Μαρτύρων, αλλά και άλλων Αγίων.

«Το να πάμε σε προσκύνημα δεν είναι μόνο για να θαυμάσουμε τους φυσικούς, καλλιτε-χνικούς και ιστορικούς θησαυρούς ενός τόπου, αλλά πρωτίστως σημαίνει να βγούμε από τον εαυτό μας για να συναντήσουμε το Θεό εκεί όπου αποκαλύπτεται, όπου η χάρη Του λάμπει και προκαλέι πλούσιους καρπούς μετάνοιας και αγιότητας σ’ όσους πιστεύουν» σημειώνει ο Πάπας Βενέδικτος 16ος.

Εκτός από τα πολλά γνωστά και δημοφιλή προσκυνήματα ανά τον κόσμο, μπορούμε να «ανακαλύψουμε» τον δικόμας προσωπικό προσκυνηματικό χώρο που περιέχει άγια και πνευματική σημασία για μας.

Αυτός ο χώρος μπορεί να είναι ένα ξωκλήσι, ένα όμορφο μέρος κάπου, ένα μονοπάι στο βουνό, ακόμα κι αυτή η εκκλησία της ενορίας μας!

Ολα εξαρτώνται από το πνεύμα με το οποίο τα προσεγγίζουμε. Οταν η εσωτερική μας στάση είναι προσεκτική, με προσευχή και δεκτική τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε ξεκινήσει με επιτυία το δικό μας προσκύνημα.

Η χάρη του Θεού θα κάνει τα υπόλοιπα.

Η ομορφιά, ποίημα του Khalil Gibran

Και ο ποιητής είπε: «Μίλα για την Ομορφιά». Πού θα ψάξεις την Ομορφιά και πώς θα την βρεις εάν η ίδια δεν είναι δρόμος κι οδηγός σου; Και πώς θα μιλήσεις εάν αυτή δεν υφάνει τον λόγο σου;  Οι πονεμένοι κι οι πληγωμένοι λένε: « Η Ομορφιά είναι καλή κι απαλή. Περπατά ανάμεσά μας σαν μια νέα μητέρα μισοντροπαλή για τη δόξα της.» Κι οι παθιασμένοι λένε: «Οχι, η Ομορφιά είναι κάτι δυνατό και τρομερό. Σαν τη θύελλα που σείει τη γη κατ’ απ’ τα πόδια μας και τον ουρανό από πάνω μας». Οι κουρασμένοι κι αποκαμωμένοι λένε: «Η Ομορφιά είναι χαμηλόφωνοι ψίθυροι. Μιλά στο πνεύμα μας. Η φωνή της υποχωρεί στις σιωπές μας σαν αδύναμο φως που τρεμοσβήνει από το φόβο του σκοταδιού.» Αλλά οι αεικίνητοι λένε: «Την ακούμε να φωνάζει στα βουνά και με τη φωνή της ήχοι ήρθαν οπλών και φτερούγισμα και βρυχηθμός λεόντων.» Τη νύχτα οι φύλακες της πόλης λένε: «Η Ομορφιά θ’ ανατείλει την αυγή από την ανατολή» και το μεσημέρι οι κοπιώντες κι οι οδοιπορούντες λένε: «Την είδαμε να γέρνει πάνω στη γη από τα παράθυρα της δύσης.»  Το χειμώνα λένε οι στο χιόνι αποκλεισμένοι: «Θα έρθει με την άνοιξη αναπηδώντας πάνω στους λόφους» Και στη ζέστη του καλοκαιριού ο θεριστές λένε: «Την είδαμε να χορεύει με τα φύλλα του φθινοπώρου κι είδαμε χιόνι στα μαλλιά της» Ολα αυτά είπατε για την Ομορφιά, μα στ’ αλήθεια δε μιλήσατε γι’ αυτή παρά για ανικανοποίητες ανάγκες. Κι η Ομορφιά δεν είναι ανάγκη αλλά έκσταση. Δεν είναι στόμα που διψά ούτε χέρι απλωμένο, αλλά μάλλον καρδιά φλογισμένη και ψυχή γοητευμένη, εικόνα που βλέπεις αν και κλείνεις τα μάτια σου και τραγούδι π’ ακούς αν και κλείνεις τ’ αυτιά σου. Δεν είναι ο χυμός μέσα στο χαρακωμένο φλοιό, ούτε φτερό σ’ αρπαχτικού νύχι κολλημένο, αλλά μάλλον κήπος πάντα ανθισμένος κι άγγελοι πάντα που πετούν. Λαέ του Ορφαλού, η Ομορφιά είναι ζωή όταν η ζωή βγάζει το πέπλο κι αποκαλύπτει το άγιό της πρόσωπο. Αλλά σεις είστε  ζωή και σεις είστε το πέπλο. Η Ομορφιά είναι αιωνιότητα π’ ατενίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Αλλά σεις είστε αιωνιότητα και σεις είστε ο καθρέφτης

O επίσημα χώρα προσκυνήματος

Καθώς ο Λίβανος επιχειρεί να γίνει και πάλι θρησκευτικός τουριστικός προορισμός, το Βατικανό, το 2019, θα τον επαναφέρει στον Κατάλογο Καθολικών Προσκυνημάτων.

Στον επίσημο κατάλογο του Βατικανού, που περιέχει μια εικοσαριά χώρες, θα προστεθεί ακόμη μία: ο Λίβανος.

Στο φως της Ανατολικής Μεσογείου, το λίκνο των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, όπου το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός γειτνιάζουν αρμονικά, ο Λίβανος έχει δει την εξάπλωση ιερών, εκκλησιών, οίκων περισυλλογής, τόπων ασκητικών και την αντιμετώπιση με το Απόλυτο! Είναι από τις πρώτες περιοχές όπου έφθασε το Ευαγγέλιο, και ο ίδιος ο Υιός του Θεού περπάτησε στο χώμα του.

Από το βαρρά ως το Νότο, από τις παραλιακές οδούς και την Μπεκάα, οι Χριστιανικοί προσκυνηματικοί τόποι είναι διάσπαρτοι παντού.

Είτε βρίσκονται σμιλευμένοι σε πετρώματα των πιο εντυπωσιακών κοιλάδων, είτε στις κορυφές των βουνών με την πιο καταπληκτική θέα.

Αριστερά, άγαλμα της Παναγίας στην φημισμένη και δημοφιλή πόλη της Χαρίσσα του Λιβάνου που δέχεται αμέτρητους προσκυνητές καθημερινά..

για Αγγλικά πατήστε εδώ